Bolivia

2 - 8 maart Tupiza / Salar de Uyuni

Met de bus vanuit Salta -7.15 uur- arriveren we een half uur eerder dan gepland om 13.30 uur in Villarzon, grenzend aan Bolivia. De stempels zijn redelijk snel gehaald en we gaan meteen door naar het treinstation. Het schijnt een mooie route te zijn en de meiden hebben erg veel zin in een treinreis. Het is ongeveer 2 uur en 45 min. naar Tupiza, onze volgende stop, dat is nog te overzien (met onze 6e klas kaartjes.....). De rest was al uitverkocht.

De trein vertrekt om 15.30 uur, dus we mogen nog even wachten (Bolivia ligt een uur achter ten op zichte van Argentinië). Later blijkt dat Bolivia verder achter ligt. Rond half 6 krijgen we te horen dat de trein om 20.00 uur zal vertrekken omdat er problemen zijn met de trein.......Het begint te onweren, hagelen en regenen. We zoeken een veiligere plek op aangezien het golfplatendak er niet heel betrouwbaar uitziet bij dit noodweer. We vragen ons af of de trein uberhaupt wel zal rijden met dit weer......

Uiteindelijk vertrekt de trein om 21.15 uur. Aangezien het inmiddels erg donker is, zien we natuurlijk niets van de omgeving: jammer! De meiden vallen meteen in slaap; we hebben het geluk dat ons bankje(voor 4 personen waar er maar plaats is voor 1,5) niet geheel bezet is zodat ze allebei lekker kunnen liggen. We rijden erg langzaam en staan regelmatig stil. Vanaf 02.30 uur staan we geheel stil! Het stinkt inmiddels behoorlijk in onze coupe. Er zitten veel mensen opeen gepropt, de wc kan de lange rit niet handelen en er zijn een aantal niet zo heel frisse mensen in onze coupe :(.

Om 06.30 (!) uur krijgen we te horen dat er niet verder kunnen. Er is een aardverschuiving geweest door het noodweer en men moet eerst met behulp van tractoren e.d. de rails proberen te herstellen. De kinderen zijn inmiddels wakker en hebben honger, honger, honger. We hebben nog enkel een paar crackers en een klein beetje water.
Als we zien waarom we niet verder kunnen, zijn we blij met het kleine treintje dat vooruit rijdt om ´schade´ te spotten aan de rails, de afgrond ziet er niet aantrekkelijk uit.

We bezien onze opties......wachten tot het gelukt is om de boel te herstellen (we hebben er niet zo heel veel geloof in dat dit op korte termijn gebeurt, en al schuiven ze het zand bijelkaar tegen de berg, houdt het de trein?), met het risico dat het weer gaat regenen (we hangen behoorlijk scheef met de trein, op een smal stukje aarde) of met het risico dat het 35 plus wordt en we weg drijven in de hitte (zonder water), of de boel pakken en gaan lopen. Eddie vraagt aan de lokale bevolking, aanwezig in de trein, of er nabij een dorpje is. Het zou ongeveer 10 km. lopen zijn: sommige zeggen de rails blijven volgen, sommigen zeggen het afgelegde stuk teruglopen. Nogmaals navragen, de balans opmaken en uiteindelijk besluiten we de rails terug te volgen en er vertrouwen in te hebben dat we een dorpje dan wel een weg tegenkomen. Mocht je je overigens afvragen waarom ze geen bus ipv enkel een tractor lieten komen; where´s the fun in that?!!

Er komen een aantal andere toeristen vragen waar wij met onze rugzakken en meiden heengaan, een paar besluiten mee te gaan. Van 1 Israeliër krijgen we nog een fles water mee. We blijken deze hard nodig te hebben! We vetrekken uiteindelijk om 9 uur, het is al warm.

Na anderhalf uur lopen zien we van bovenaf de berg een weg lopen. Eddie loopt er heen en komt met goed nieuws terug: er komt 6x per dag een bus naar Tupiza over deze weg. We lopen er heen en om iets voor twaalven komt er een bus: wat een geluk! We zijn blij dat we deze keuze hebben gemaakt, we bereiken onze bestemming rond 14 uur. Jade heeft alles zelf gelopen. Zoals je zult begrijpen heeft ze het mega grote ijs wat ze erna heeft gekregen dubbel en dwars verdiend!!!
Bolvia een uur achter op Argentinië? Een eeuw komt dichter in de buurt. Als klapper op de vuurpijl blijkt dat er 2 dagen gestaakt wordt door vrachtwagen- en buschauffeurs.........ze mogen geen alcohol meer drinken alvorens en tijdens het rijden. Tja, als dat geen reden is om het stuur erbij neer te gooien.

Tupiza is een klein stadje, in een mooie omgeving. Er is veel te doen, maar aangezien Jade niet helemaal fit is, ze heeft koorts, doen we het rustig aan. We hebben een zwembad bij de hostel, dus dat is lekker. De mensen in Bolivia zijn verzot op onze meiden, ze krijgen regelmatig -ongevraagd- een aai over de bol of pakken een arm vast, ze zijn een echte attractie (vooral Jasmijn met haar inmiddels blond haar en blauwe ogen). Uiteraard valt dat niet altijd in goede aarde, maar over het algemeen laten ze het zich welgevallen en zeggen vrolijk Hola terug.

Na lang twijfelen -ivm het ziek zijn van Jade- vertrekken we op vrijdag de 5e naar Salar de Uyuni. Jade lijkt goed opgeknapt (koorts en hoofdpijn zijn weg) en de dokter heeft haar nog nagekeken om zeker te weten dat ze fit genoeg is om tussen de 4000 en 5000 meter te vertoeven. Dit blijkt gelukkig het geval! We vertrekken per jeep, o.a. op weg naar de zoutvlakte. Het blijkt een extreme tour in alle opzichten. Gelukkig ook in schoonheid! We hebben bij La Torre Tours geboekt, een echte aanrader. Carlos, de chauffeur, en zijn vrouw Esperanza, de kokkin, zijn erg vriendelijk, enthousiast, weten veel over de omgeving te vertellen en zorgen goed voor spijs en drank.

(lekker picknicken onderweg)

(de slager om de hoek)

Onze eerste overnachting is in Uyuni. Het is er vrij primitief, maar we hebben het geluk dat we stromend water hebben. In de ochtend vertrekken we vroeg naar de zoutvlakte, om van de zonsopgang te genieten.

(zee-, meer- of toch zoutvlakte?)

(er wordt nog actief zoutgewonnen)

12.000sq km zout zout zout, tussen de 2 en 15 meter dik. Onbeschrijfelijk mooi, een surrelistische omgeving......je raakt je orientatie volledig kwijt: wat is nou boven en wat is onder? Het is één grote spiegel!
De meiden lopen met veel plezier ´over´ water. In het begin is het even wennen, ze vinden het vreemd, maar ze hebben de smaak snel te pakken.

(ook wij vermaken ons goed in deze bizare omgeving!)





We rijden door naar Villa Alota, een klein spookstadje waar niets lijkt te zijn. Op onze hostel -en enorm veel stof- na.................................................
Onderweg komen we veel vicuña´s, lama´s, zuidamerikaanse struisvogels en uilen tegen (ze houden lama´s hier zoals wij onze koeien houden, goed voor de melk en dus de kaas, het vlees en de wol). De meiden vinden het prachtig.



In de ochtend rijden we door naar de laguna´s. We komen door een rotsvallei en moeten uiteraard even op de rotsen klimmen. Wat een waanzinnig ver uitzicht!








In alle laguna´s zijn flamingo´s aanwezig (3 verschillende soorten), op 1 na vanwege het aanwezig gif. In laguna Colorado zijn zelfs duizenden flamingo´s aanwezig, wow! Door de zon en de aanwezige mineralen hebben de laguna´s prachtige kleuren.


(de witte laguna)

(Bij laguna Colorado)

We overnachten in een hosteldorpje (Huayllajara): buiten hostels voor de toeristen is er niets. Helaas geen stromend water dit keer, maar voor 1 dag is het te overzien. We zijn reizigers tegengekomen die 4 dagen geen stromend water hebben gehad......
Aangezien er buiten hostels niets is, kunnen we ´s nachts genieten van een prachtig heldere sterrenhemel. Overal om ons heen....alsof we ze kunnen aanraken.

Onze laatste dag in dit gebied gaan we kijken bij laguna verde (de groene laguna) en nemen we een kijkje bij de geisers. We komen door het gebied waar Salvador Dalí zijn inspiratie heeft opgedaan.....we begrijpen waarom dit het geval is.

We hebben genoten, wat een PRACHTIGE omgeving!

(bij de groene laguna)