Bolivia

17 maart - 26 maart

Onze investering in het begin van de trip werpt zijn vruchten duidelijk af.......als we Jade en Jasmijn vertellen dat we weer een dag in de bus ´mogen´ zitten, reageren ze allebei blij. Jade zegt verrukt met een grote glimlach: we boffen toch maar he mama, het is echt vakantie, wat een verwennerij.
De nadruk op hoe bijzonder de bus is (je ziet veel -en hoeft niet zelf te lopen-, soms kun je er zelfs je bed in maken en ´lekker´ slapen, en er zijn heel veel mensen die hier graag met de bus zouden willen reizen maar te arm zijn om het zich te veroorloven) komt ons goed van pas. We gaan op weg naar La Paz (3.660m), ook wel de hoogste hoofdstad ter wereld genoemd, echter hier zetelt alleen de regering.


(La Paz: adembenemend in vele opzichten, zowel in hoogte als qua drukte)

La Paz is een GROTE overgang van waar we de afgelopen tijd zijn geweest. Het is druk en chaotisch. Overal zijn mensen, honden en auto´s die elkaar allemaal proberen aan te duwen -letterlijk!- en er lijken geen verkeersregels te bestaan. We zien zowaar zebrapaden, maar die zijn enkel voor de sier. Of je nou jong, oud, blind of kreupel bent, in het verkeer ben je vogelvrij verklaard hier. Het is even wennen ;D.

Na een dag is het al wat meer gewend en bewegen we mee in de stroom chaos. De heksenkraampjes hebben de overhand in La Paz en overal kun je bijzondere producten voor de (witte) hekserij kopen, te koop aangeboden door vrouwen in traditionele kledij inclusief bolhoedje. De gevilde dode babylama´s staren je regelmatig aan, bizar.




Ons uiteindelijk doel is de Pampas (del Yacuma). In het regenseizoen worden de vluchten naar Rurrenbaque, van waaruit je naar de Pampas kunt, vaak afgezegd; de landingsbaan is enkel een zandstrook. Bij te veel regen is dat natuurlijk een uitdaging.....
Onze eerste poging, een vlucht voor donderdag, mislukt. We besluiten naar een kindermuseum te gaan, Toco Todo. De meiden kijken hun ogen uit: er is veel te zien en ze mogen overal aan zitten en alles uitproberen. Ledematen en ingewanden vliegen ons om de oren en de meiden verwonderen zich over de magie van magnetische krachten. Leuk! Onze meiden zijn een attractie voor de Boliviaanse kinderen die er op schoolreis zijn, er wordt heel wat gewezen en gegiebeld.


(Haaien en vissen vangen met papa)

Poging 2, vrijdagochtend, is zeer succesvol (na ruim 2 uur vertragingen, toch jammer om half 6 in de ochtend....). We zijn weer een stap dichterbij de Pampas, na enige verwondering over de aanpak op het vliegveld (we moeten zelf de bagage naar een hal óp de landingsbaan brengen, de bagage wordt op de grond gelegd, vervolgens sjouwt een mannetje alle bagage 10 meter verderop naar een deur -waar wij vlak tevoren doorheen zijn gekomen- en wordt de bagage in een autootje gehesen om vervolgens weer 10 meter verderop óp de landingsbaan te worden uitgestald op de grond......wel goed voor de werkgelegenheid overigens!).


(Overvliegende papegaaien)

We vertrekken op zaterdag naar de Pampas. Het is nog een 3 uur durende rit in de jeep alvorens we bij de rivier aankomen, maar we hebben er zin in! Onderweg zien we Nandu´s (zuidamerikaanse struisvogels) en een Honeybadger (honingdas, behoort tot de marterachtigen): het belooft een mooie trip te worden!
Jasmijn wil graag een krokodil en slangen zien, Jade wil graag een roze dolfijn zien, de missie is duidelijk.


(Onze ´huis´ kaaiman......hij bleef rond onze lodge zwemmen en sluipen)

We mogen eerst nog 2 1/2 uur op de rivier dobberen voordat we bij onze lodge zijn. Vanuit onze boot zien we al meteen een paar roze dolfijnen, geweldig! We zien tijdens ons verblijf in de Pampas diverse soorten ooievaren (ook de grootste, de Jabiru stork) en een capybara (grootste knaagdier ter wereld), papegaaien, tucans, havikken, schildpadden, kaaimannen en verschillende soorten apen waaronder howler monkeys (wat een niet te miskennen geluid maken ze toch) en squirrel monkeys, het aapje van Pipi Langkous. De meiden worden erg goed in het spotten van de apen en vogels, ze krijgen er geen genoeg van en blijven ¨hallo aap¨ roepen als ze weer apen hebben gevonden.





Na het zwemmen met de roze dolfijnen (Jade geniet met volle teug, Jasmijn vindt het water te koud.......een bubbelbad is er niets bij) gaan we in de middag Piraña vissen (jawel Makram, ik moest eerst helemaal naar Bolivia reizen om het visgebeuren een keer een kans te geven......ik blijf erbij, not my thing). Eddie vangt er 5 en Jade is zeer geconcentreerd bezig om haar prooi naar binnen te halen. Helaas zonder succes, maar ze vindt het geweldig en wil de volgende dag weer!


( Een roze dolfijn.....moeilijk vast te leggen maar prachtig om te zien!)




( Jade met een piraña voor haar snoet.....spannend, want Jade heeft net gezien dat ze erg scherpe tanden hebben.......)

Tijdens de allerlaatste minuten worden we nog verrast door een anaconda (van ongeveer 7 meter), die wegglipt in de struiken en kunnen we een vogelspin bekijken van zeer dichtbij.....ieeeeee!



De overnachting is erg basic, zoals te verwachten, en we slapen in een open slaapzaal met hier en daar een hor voor de ramen, maar even zoveel ramen zijn geheel open en onder de -open- douche word je levend opgegeten aghhhh.
Gelukkig hebben we goede muggennetten. Het is bloedheet, wat het slapen er ook niet makkelijker op maakt, maar de geluiden van alle dieren maken veel goed. Helaas wordt Eddie ziek tijdens de laatste nacht en is de terugweg erg afzien voor hem! We hebben een zeer behulpzaam, aardig en onderhoudend stel uit Londen leren kennen tijdens de trip, (princess, voor de Shrek liefhebber) Fiona en Daniel. Ze helpen waar ze kunnen en we hebben het geluk dat ze ook in goede aarde vallen bij de meiden én dat ze een halve apotheek bij zich hebben (ze reizen ongeveer een jaar rond).

Bij terugkomst in Rurrenbaque checken we in bij Hostel Safari, wat een heerlijk plek om te zijn. Een sfeervol landhuis met uitzicht op de rivier, zwembad, 2 privé verdiepingen en een prive badkamer (altijd fijn als je daar meer dan de helft van je dag doorbrengt)!! Eddie heeft anderhalve dag om bij te tanken, op woensdag vliegen we terug naar La Paz. Helaas blijkt dit niet voldoende tijd.....hij houdt niets binnen en vertoont uitdrogingsverschijnselen. Gelukkig slaat de antibioticakuur uiteindelijk aan en besluit Eddie (ik vind eigenlijk dat we een nachtje in La Paz moeten blijven zodat hij kan aansterken, maar ik heb duidelijk geen zeg in dit verhaal) dat we dezelfde dag nog doorgaan naar Santa Cruz (gezien de hoogte in La Paz en het feit dat de meiden niet zijn geacclimatiseerd). Helaas zitten alle vluchten vol en gaan we per (nacht)bus naar Santa Cruz, een rit van ongeveer 17 uur.